Dinsdag 21 februari 2017

Dinsdagmorgen 5.30 uur. Ik word wakker van een raam dat dichtklapt door een windvlaag. Om mij heen is het luchtruim gevuld met een geluid van mensen die heerlijk vredig liggen te snurken. Dat is inmiddels een vertrouwd geluid geworden op onze slaapzaal. Mijn slaaptijd zit erop, dus ik ga lekker naar buiten om even in de stilte mijn bijbel te lezen en zo gemeenschap te hebben met mijn hemelse Vader.

Deze morgen mag ik de dag openen met de groep; iedere morgen opent een van ons de dag met een bijbelvers of een bijbelgedeelte; zo bemoedigen we elkaar en focussen we ons op de nieuwe dag.
We lezen een gedeelte uit Titus 2 en denken na over wat in vers 14 staat: “ijverig in goede werken”. Hoe mooi is het dat de bijbel ons leert dat we door Gods genade en Zijn liefde mogen wandelen met Hem en mensen tot zegen mogen zijn.

Vanmorgen willen we Alex zegenen door hem te helpen met verschillende werkzaamheden. We zien dat het Woord krachtig is; iedereen lijkt wel gestoken te zijn door een werkbij. Zelfs Johan probeert even te klussen, maar al snel komt hij tot de conclusie dat dat niet zijn gave is. Gelukkig heeft hij een andere gave en gaat hij voor ons de middagmaaltijd bereiden.

Alex heeft samen met een groepje mensen de passie om naar de Favella’s te gaan om daar mensen te helpen in hun armoede; ook halen zij kinderen op uit de Favella om ze bij Alex thuis een geweldige dag te geven met spelletjes, clowns en goed eten.
Alex heeft een goede baan als operatieassistent en stopt bijna al zijn geld in zijn stichting; hij heeft al twee gebouwen staan waar mensen kunnen slapen, waar kinderen een mooie dag kunnen beleven en waar iedere week mensen bij elkaar komen om bijbelstudie te doen en te ontdekken dat God Liefde is.
Ik heb bewondering voor Alex hoe hij al zijn bezit beschikbaar stelt voor Gods Koninkrijk. Niet alleen zijn inkomen, maar ook zijn woonhuis! In zijn huis liggen soms overal mensen te slapen die even blijven overnachten en hij gaat zelf in een hoekje liggen waar nog ruimte over is en soms zelfs slaapt hij dan in zijn auto.

Wat een zegen dat God Johan en Brenda met Alex in contact hebben gebracht en dat zij met hun stichting “ de One in Him Foundation” samenwerken met de stichting die Alex en zijn team heeft. Ik heb nog maar iets gezien van de nood, want we zijn nog niet de Favella’s in geweest, maar wat ik tot nu toe heb gezien is al zo overweldigend; de honger naar Gods Woord in de verslavingsklinieken, de mensen die we hebben ontmoet hier op het terrein bij Alex, de kinderen van het weeshuis, waar ik zo nog iets over wil vertellen.

Op dit moment dat ik deze blog aan het typen ben, zijn Johan en Brenda met Alex naar de eigenaresse van de jungle waar we zitten, om de grond te kopen wat tegen het terrein van Alex aan ligt. Hier zal in het volgende verslag wel iets meer over worden verwoord denk ik. Maar hoe mooi is het dat zij daar straks een gebouw op kunnen zetten om mensen uit de Favella’s naartoe te halen om ze tot zegen te zijn met een geweldige dag, met onderwijs….met liefde. Ook zal dit gebouw een plek zijn om mensen naar toe te halen voor missietrips, zodat mensen toegerust worden: “en wat u van mij gehoord hebt onder vele getuigen, vertrouw dat toe aan trouwe mensen die bekwaam zijn om ook anderen te onderwijzen.”(2 Tim. 2: 2).

Ik zie aan de ene kant de nood die er hier is en aan de andere kant mensen die door God geroepen zijn om in die nood te voorzien door samen met andere gelovigen uit te stappen en het geloof in de praktijk te brengen hier op dit plekje van de wereld. Ik wil jullie lezers uitdagen om wanneer je een keer de mogelijkheid hebt om dit hier zelf mee te maken door een keer zelf mee te gaan om tot zegen te zijn en gezegend te worden.
Het is een project in ontwikkeling; het kost enkele jaren om de bouw te realiseren, maar het draait al! En ik geloof dat dit een plan is van God, dus Hij zal harten aanraken om te voorzien in de financiele behoeften.

Maar om even verder te gaan met mijn verslag van deze dag, we hebben Alex geholpen met hand- en spandiensten. Ik heb samen met Allart een tafel gemaakt voor buiten en die viel in de smaak; ze willen dat we er nog twee maken. Allart en Dennis hebben een bank buitenbank verstevigd, Wilma heeft een stoel die was versleten opnieuw bekleed, Wilma en Kaya en Brenda hebben baby kleertjes, die we hadden meegekregen, gesorteerd op maat, zodat we die kunnen uitdelen in de Favella’s. Het was geweldig om zo met elkaar, met de Brazilianen, bezig te zijn.
Na het klussen hebben we heerlijk genoten van de een stevige maaltijd die Johan voor ons had bereid; echt zijn gave!

Om een uur of vier zouden we vertrekken richting een weeshuis in Sao Paulo; maar dat werd natuurlijk iets later, want we zitten hier in Brazilie. Dus om half vijf reden we met drie auto’s richting het weeshuis. Jullie hadden al gelezen dat we de gehuurde auto’s niet niet hadden meegekregen volgens wat was afgesproken in Nederland. Hoe bijzonder dat de mensen hier in brazilie gewoon even bijspringen en even twee auto’s ter beschikking stellen, zodat we met de auto van Alex erbij met drie auto’s op pad konden gaan.
We zouden om 19.00 uur in het weeshuis zijn, maar wat is het druk in de spits. We zitten in Sao Paulo en gaan naar een weeshuis in Sao Paulo wat normaal anderhalf uur rijden is. Wij deden er twee uur en een kwartier over om er te komen; wat een auto’s rijden er hier op de weg. Hoe kan het ook anders; er wonen hier 22 miljoen mensen in Sao Paulo.

Bij het weeshuis aangekomen hebben we de kinderen van het weeshuis eerst verwent met pannekoeken. Normaal eten ze altijd rijst met bonen en zelden een stukje vlees erbij. Je kon zien hoe ze genoten van deze verrassing. Na het eten wilden ze met ons spelen; wat een honger naar aandacht, naar spelen en ravotten. De foto’s spelen voor zich denk ik. We werden leeggezogen; ze bleven komen om op je nek te zitten en aan je te hangen. Dit waren natuurlijk de jongens. De meisjes wilden vooral aandacht, spelletjes doen, nagellak vergelijken, laten zien wat ze daar leerden …..

Dit weeshuis kan 40 kinderen opvangen, maar nu waren er 22;
Deze kinderen worden bij gezinnen in Favella’s weggehaald door de rechter als ouders door verslaving niet voor ze kan zorgen, of wanneer er sprake is van mishandeling, misbruik of andere ellende. De kinderen die we gezien en gesproken hebben zijn erg beschadigd. De leeftijd loopt van 0 tot 18 jaar. De jongste op dit moment is 4 maanden en de oudste 16.
De kinderen kunnen hier blijven tot ze 18 jaar zijn en gaan vervolgens naar een ander opvanghuis, of op zichzelf. Er word zoveel mogelijk geprobeerd om met de ouders samen te werken, als die nog in beeld zijn, om de kinderen uiteindelijk weer naar huis te krijgen. Wanneer dit niet lukt, is er nog een mogelijkheid voor de kinderen om geadopteerd te worden. Maar voor kinderen die de luiers ontgroeid zijn is dat een hele kleine kans. Mensen willen liever een baby adopteren en geen grotere kinderen.
In dit weeshuis willen ze kinderen goed onderwijs geven (inclusief engelse taal), zodat ze later een baan kunnen vinden. Hier werken vrijwilligers en de vrouw die dit weeshuis leidt is zo gepassioneerd; ze gaat voor deze kinderen en de velen die nog gaan komen en strekt zich uit naar veel meer opvang en mogelijkheden om de kinderen uit de Favella’s te helpen. Ze krijgen wat hulp van de staat en van veel missiegroepen die aankomen met kleding, luiers en speelgoed.

Wij hebben een andere missie voor dit speciale project op het hart gekregen! Maar daarover later meer!

Moe maar voldaan rijden we terug naar het huis van Alex. We zijn dankbaar voor wat God allemaal doet door mensen heen.

We gaan naar onze slaapkamer en dollen nog wat; maar al snel is er dat vertrouwde geluid in deze ruimte, het geluid van vredig snurkende mensen.